داستان به دریا انداختن حضرت یونس علیهالسلام
اصرار قرآن كریم بر این است كه انسان صالحِ سالك از نظر فضایل درحد معین نایستد و بكوشد تا به بالاترین درجه راه یابد. چنانكه خداوند به پیامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) میفرماید: مانند یونس نباش؛ او كار خوب كرد و تو خوبتر عمل كن. اگر او با عدالت رفتار كرد، تو با صبر بیشتر و احسان رفتار كن.
هر اندازه از رفاه بدن به سود روح جود شود از مرز عدل فراتر رفته، در منطقه وسیع احسان و در فلات دامنهدار ایثار و در فضای بی كران فوز و فلاح و نجاح و صلاح سیر میشود.
پذیرش توبهی قوم یونس در سوره یونس آمده است: وقتی حضرت یونس از قومش فاصله گرفت، نشانههای عذاب برای آن قوم نمایان شد. آنان در این حال واقعاً توبه و انابه كردند و خداوند هم توبهی آنها را در آخرین لحظه پذیرفت و با پذیرفتن توبه، عذاب از آنها برطرف شد و نشانههای عذاب رخت بربست: "فلو لا كانت قریة امنت فنفعها ایمانها الا قوم یونس لمّا امنوا كشفنا عنهم عذاب الخزی فی الحیوة الدنیا و متعناهم الی حین."(1) بر خلاف قوم ثمود كه وقتی حضرت صالح (علیهالسلام) به آنان گفت: شما سه روز فرصت دارید، پس توبه كنید، توبه نكرده، بر لجاجت خویش پایدار ماندند و مستحق عذاب دردناك الهی شدند.