دعایی که ابوذر را در آسمان‌ها به آن مشهور کرد.

خاطراتی از حجة الإسلام جعفر ناصری

قنوت

در ملاقاتی که با والد گرامی (آیت الله ناصری دولت‌آبادی) محضر آیت الله العظمی بهجت داشتیم، سخن از اولیای الهی به میان آمد. حضرت آیه الله ناصری فرموند: من از ابتدای طلبگی، به مرحوم آیه الله آسید جمال گلپایگانی نه تنها ارادت داشتم، بلکه شیفته حرکات و روش و حتی جملات این مرد الهی بودم و در نماز جماعت ایشان شرکت می‌کردم. و یادم هست ایشان در قنوت نماز با صدائی آرام و پر طمأنینه این دعا را می‌خواندند:

«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْأَمْنَ وَ الْإِیمَانَ بِکَ وَ التَّصْدِیقَ بِنَبِیِّکَ وَ الْعَافِیَةَ مِنْ جَمِیعِ الْبَلَاءِ وَ الشُّکْرَ عَلَی الْعَافِیَةِ وَ الْغِنَی عَنْ شِرَارِ النَّاسِ».

آیت الله العظمی بهجت فرمودند: بله این دعای حضرت ابوذر است^۱. روایت دارد روزی جناب ابوذر غفاری خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رسید و ایشان را مشغول صحبت با دِحْیَه کلبی دید؛ لذا از آنان فاصله گرفت که مبادا دِحْیَه حرفی خصوصی محضر رسول خدا داشته باشد. در واقع، این فرد که رسول خدا با او صحبت می‌کرد دحیه نبود، بلکه جبرائیل امین بود به صورت دِحْیَه کلبی. جبرائیل عرض کرد یا رسول الله اگر ابوذر غفاری به ما سلام می‌داد، ما جواب او را می‌گفتیم. یا رسول الله، ابوذر غفاری دعائی دارد که او را در سماوات مشهور کرده و آن دعا این است:

«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْأَمْنَ وَ الْإِیمَانَ بِکَ وَ التَّصْدِیقَ بِنَبِیِّکَ وَ الْعَافِیَةَ مِنْ جَمِیعِ الْبَلَاءِ وَ الشُّکْرَ عَلَی الْعَافِیَةِ وَ الْغِنَی عَنْ شِرَارِ النَّاسِ».

بالاخره، جبرائیل امین به ظاهر در صورت دِحْیَه کلبی رفت و جناب ابوذر نزدیک آمد. پیامبر (صلی الله علیه و آله) پرسید ابوذر چرا نزدیک نیامدی؟ عرض کرد: یا رسول الله! شما را با دِحْیَه کلبی مشغول صحبت یافتم نخواستم مزاحم شوم.

پیامبر رحمت فرمود او جبرائیل بود نه دِحیَه و می‌گفت: اگر ابوذر به ما سلام می‌داد، ما نیز جواب می‌گفتیم. او نیز می‌گفت: تو دعائی می‌خوانی که تو را در آسمان‌ها مشهور کرده است. ابوذر آن دعا را برای آن حضرت خواند اما برای از دست دادن توفیق مکالمه با جبرئیل به قدری نادم و نگران شد که چند روز نتوانست از منزل بیرون بیاید.

جعفر ناصری

مجله خُلُق _ مهر و آبان ۱۳۸۶ _ شماره ۱

پی‌نوشت‌ها:
۱. کافی، ج ۲، ص ۵۸۷ و بحار، ج ۲۲، ص ۴۰۱.
۲. سوره یوسف، آیه ۱۰۱.