می‌خواهم همچو تو باشم...

با خود، عهد بسته‌ام هر شب، تأملی هر چند کوتاه در رفتارهای روزانه‌ام داشته باشم. دیشب در درنگ و تأمل شبانهٔ خود، علاوه بر ضعف‌ها، عیب‌ها و بدی‌هایم، خوبی‌هایم را هم شمردم.

در درون خود جستجویی کردم دیدم خدا را شکر، اهل کینه و کدورت نیستم و رفتار بد دیگران را یا اساساً نادیده می‌گیرم و یا اگر هم از کسی برنجم او را زود می‌بخشم. از این‌ رو خوشحال شدم که از این، ویژگی مثبت برخوردارم.

یادم آمد که خدا نیز بخشنده است اما وقتی به چگونگی بخشندگی خدا فکر کردم و تفاوت خالق و مخلوق را دیدم از خودم خجالت کشیدم

خدایا! یادم آمد که تو غفوری و رحیمی...

تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی؛ یعنی کسی را که عذرخواهی می‌کند نه تنها می‌بخشی بلکه او را مشتاقانه در آغوش می‌گیری همچون مادری که فرزند گمشدهٔ خویش را پیدا کرده و همچون تشنه‌ای که در بیابان، آب پیدا می‌کند. اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران [نیز] چنین است؟

خدای مهربان من! تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی. یعنی اینکه بنده‌ات را بلافاصله می‌بخشی. به محض آنکه اظهار ندامت، پشیمانی و تأسف و تصمیم او را برای ترک و جبران دیدی می‌بخشی و بخشش او را به بعدها و آینده موکول نمی‌کنی؛ اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران، چنین است؟

خدای من! تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی؛ یعنی علاوه بر آنکه، بندهٔ عذرخواه و پشیمانت را می‌بخشی خطاهای او را از حافظهٔ ملائک و فرشتگان و زمین و زمان و آسمان، پاک می‌کنی.

به‌ گونه‌ای که گویا هرگز اتفاقی نیفتاده و این بندهٔ سر و پا تقصیرت، جرمی مرتکب نشده است. اما آیا بخشش من [نیز] از خطاهای دیگران چنین است؟

خدای خوب من! تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی، یعنی آنکه وقتی بنده‌ات را بخشیدی و توبه‌اش را پذیرفتی اگر بعدها دوباره از سر نادانی و غفلت، خطایی را مرتکب شد هرگز، گناهان گذشته‌اش را که پیش از این بخشیده بودی به روی او نمی‌آوری و پروندهٔ گذشته‌اش را باز نمی‌کنی. هرگز نمی‌گویی تو همان کسی هستی که قبلاً هم اینچنین کرده بودی و باز توبه کردی! اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران چنین است؟

خدای مهربان من! تو غفوری و رحیمی؛ یعنی بسیار بخشنده و مهربانی؛ یعنی آنکه بندهٔ خود را به هنگام عذرخواهی، خجالت نمی‌دهی. جرم‌های او را به رویش نمی‌آوری و به او نمی‌گویی که تو همان کسی هستی که آنجا فلان حرف را زدی و فلان کار را کردی. تو هرگز بنده‌ات را شرمنده نمی‌کنی؛ اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران چنین است؟

خدای مهربان من! تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی؛ یعنی آنکه گفته‌ای صد بار گر توبه شکستی بازا؛ از بخشندگی و مهربانی تو همین بس که با آنکه بارها و بارها بنده‌ات، عذرخواهی کرد و بعد از آن عهدشکنی کرده است اگر باز هم سر افکنده و پشیمان از تو طلب عفو کند او را می‌بخشی؛ اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران چنین است؟

خدای مهربان من! تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی؛ یعنی آنکه با اینکه همیشه درهای رحمت و آغوشت به روی بنده‌هایت باز است اما با این همه زمان‌هایی را قرار دادی که لطف خاص و عنایت ویژه‌ات شامل حال بندگانت باشد؛ شب و روزهای جمعه و شب‌های قدر از آن جمله است؛ اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران چنین است؟

خدایا خوب من! تو غفوری و رحیمی و بسیار بخشنده و مهربانی؛ یعنی آنکه بعد از توبه و بخشش بنده‌ات، وقتی دست‌های خالی او را می‌بینی به او هدیه می‌دهی تا سرمایهٔ تجارتش کند و از سر مهربانی بدی‌های او را تبدیل به خوبی می‌کنی که إنّ الله یُبَدِّلُ السَّیِّئات بِالحَسَنات؛ اما آیا بخشش من از خطاهای دیگران چنین است؟

خدای خوب من! در خلوت و تأمل شبانهٔ خود، دو چیز از تو می‌خواهم:

• اوّل اینکه کمکم کن تا این بخشندگی و مهربانی بی‌پایانت مرا از اینکه بخواهم دوباره خطا کنم شرمنده و منصرف سازد و نه اینکه گستاخ‌ترم کند.
• دوم اینکه کمکم کن من هم کار خدایی کنم و هم‌چون تو دیگران را که در حقم بدی کرده‌اند مهربانانه و عاشقانه ببخشم.

نویسنده: دکتر سید مجتبی حورائی _ مجله راز
ویرایش مجدد: پورتال فهادان