عتاب، مایه حیات دوستی

حیات مودّت!

امام علی عليه السلام:

العِتابُ حَياةُ المَوَدّةِ؛ گلايه كردن مايه حيات دوستى است. (غررالحکم/315)

در نگاه ابتدائی این روایت عجیب، بنظر می‌رسد که چطور ممکن است ثمره عتاب، بقاء مودّت باشد!

بنظر من اگر در ترجمه عتاب، از واژه شکوه و گلایه استفاده کنیم مراد حضرت، بهتر دانسته می‌شود.

تعریف گلایه و شکوه:

گلایه و شکوه یعنی حل و فصل خصوصی و دوستانه‌یِ مسائل و تنش‌ها و اختلافاتی که لاجرم در مسیر دوستی، بوجود می‌آید.

حتماً ملاحظه کرده‌اید و آزموده‌اید که آن دسته از دوستانی که حرف دل و إحیاناً دلخور‌یِ‌شان را صادقانه با یکدیگر در میان می‌گذارند چقدر در دوستی صمیمی‌ترند. زیرا این از بوجود آمدن تردید و سوء‌تفاهم و حجیم شدن و تراکم اختلافات، جلوگیری می‌کند.

یک نکته:

آنچه واضح است و از روایات دیگر نیز استفاده می‌شود اینکه افراط و تفریط در هر چیزی، مُهلِک است و لذا وقتی می‌فرمایند: "شکوه و گلایه، مایه حیاتِ رفاقت است." مرادشان از گلایه و شکوه، گلایه کردن‌های زیاد و تکرار آن نیست بلکه حدّ معقول آن، مراد است.

• نویسنده: مسعود رضانژاد فهادان
• لایک، فراموش نشود!
• ارائه شده توسّط: پورتال فهادان

• لینک کوتاه این مطلب:

  http://goo.gl/w1xUpY