هم باید گریست تا کربلاء فراموش نشود؛
هم باید جنگید تا داستان کربلاء تکرار نشود.
آنقدر حدیث و روایت در مورد ثواب گریه کردن بر حضرت سیدالشهداء علیه السلام وارد شده که نگو و نپرس. یک آه کشیدن ثواب تسبیح دارد و به اندازه بال مگسی گریه کردن، گناهان را میبخشد و میشوی مثل کسی که از مادر زاده و...
اما من ترجیح میدهم اینگونه نباشم که فقط گریه نکنم! نه این که فکر کنی دیوانه شدهام؛ و نه این که فکر کنی در این مصیبت جانکاه، جگرم نسوخته باشد. نه! داستان چیز دیگریست.
از مطالعه گوشههایی از کربلا به این نتیجه رسیدهام. خلاصه داستان این است که هنگامی که ارباب مظلوم ما در قتلگاه در خون مبارک خود میغلطیدند و آن شقی، رهسپار قتلگاه بود تا جان جهان را ذبح کند، حضرت زینب سلام الله علیها رو به عمر سعد ملعون کردند و فرمودند:
«أیقتل اباعبدالله و أنت تنظر الیه؟» آیا ابا عبدالله الحسن علیه السلام را میکشند و تو نگاه میکنی؟! در واقع ایشان از عمر سعد ملعون، طلب یاری کردند؛ اما پاسخ او چه بود؟ راوی میگوید: دیدم عمر سعد پلید و ملعون، روی خود را برگرداند در حالیکه از شدت گریه، اشک از محاسنش جاری بود! «فَکَأنّی أنظُرُ إلی دُموعِ عُمَر لِیَسیلَ عَلی خَدِّه وَ لِحیَتِه».
او در جواب استمداد اهل بیت آن حضرت، فقط هایهای گریه کرد. فقط همین!
اما داستان کربلا روی دیگری هم دارد...
گریه مالِ بعد از کارزار است گریه امام سجاد علیه السلام نیز برای حفظ میراث کربلاء بود که آن حضرت، به عنوان بهترین تاکتیک، برای حفظ آن واقعه عظیم از آن بهره جستند. اما میدان نبرد، فرصت گریه نیست!!
برای همین است که تقریباً هیچ کدام از اصحاب سیدالشهدا علیه السلام «گریه کن» نبودهاند؛ نه در شب عاشورا و نه روز عاشورا...
حضرت ابالفضل العباس علیه السلام کی گریه کرده است؟
امّا امروز...
هم باید گریست تا کربلاء فراموش نشود؛ هم باید جنگید تا داستان کربلاء تکرار نشود.
تفکر بیمار انجمن پلید حجتیه به دنبال تریبت «گریه کن» است نه یار و همراه. تنزهطلبانی که برای امام حسین علیه السلام به شرط آنکه محصور در تاریخ باشد، گریه میکنند؛ اما اعتقادی به «کُلُّ یَومٍ عاشُورا وَ کُلُّ أرضٍ کَربَلا» ندارند. هرگز نه علیه یزید زمان شمشیر میکشند و نه در یاری حسین زمان اقدامی میکنند.
به راستی آیا گریه ایشان مشابهتی تام با گریه عمر سعد ملعون در غروب عاشوراء ندارد؟
در سوی دیگر تفکر اسلام ناب محمدی صلوات الله علیه و آله در تربیت مجاهدانی است که شیران روز و عابدان شبند.
گریهکنانی که یاران ناب حسین زمانند و اصحاب آخرالزمانی رسول الله صلی الله علیه و آله...
راوی گوید: دیدم عمر سعد ملعون روی خود را برگرداند در حالی که از شدت گریه، اشک از محاسنش جاری بود!
منبع: نشریه فتح (با حک و اصلاح محتوا توسط مسعود رضانژاد فهادان)