تقدیم به بهترین از کمترین

سلامٌ علیکم استاد ارجمندم!
بارها، جاهای مختلف عرض کرده ام که شیرین ترین خاطرات ۱۱ سال طلبگی من، حضور در کلاس های درس حضرتعالی و شاگردی شما بوده است..
من در کلاس درس شما آموختم آخوندی که خود را به دنیا زیور دهد دیگر آخوند مردم نیست آخوند بازار است..
من در کلاس شما و از منش شما، بی آلایشی در گفتار و تواضع در رفتار را آموختم..
چند کلامی با شاگردان شما، که قدر شما را ندانستند:
عزیزان من، اوّلین درس در هر علمی، درس ادب است هر چه داریم از ادب است تنها راه عالم شدن، ادب کردن است علم بدون ادب، سیاهی و ظلمت است..
دومین درس، قدر شناسی است مبادا به الطاف و زحمات اساتید و بزرگان و حقّ داران، کافر شویم و ذرّه پروری آن ها را فراموش کنیم که "إنّ جَهَنّمَ لَمُحیطَةٌ بالکافِرین"
چند نکته هم با بزرگان و سرورانم در مدرسه (*):
بزرگواران، علاج همه مشکلات به «روبرو کردن» نیست جایگاه استاد و شاگرد هیچگاه برابری نخواهد کرد و مبادا سنّتی را پایه گُذاری کنیم که خود نیز در دامان آن گرفتار گردیم..
فرضاً اُستاد من آقای (*) اشتباهی مرتکب شده باشند آیا دفع فاسد به افسد قبیح نیست؟ آیا برخورد با اُستادی دلسوز با پیگیری دانشجو آن هم در مرئَی و منظر آنان، دفع فاسد به افسد نیست؟

چند نکته هم با اُستاد عزیزم:
اُستاد عزیزم، حُرمت شکنی در حقّ استاد و معلّم، دارای اثر وضعی بی برکتی در علم و جان و مال است..

او که گریان کرد چشمی را نصیبش خنده نیست!

از شما بزرگوار، تقاضا دارم به تأسّی از مولایتان، از جرمشان بُگذرید و در حقّ آنان دعا کنید که از بزرگان غیر از این، انتظار نمی رود.. 
اُستاد گُذشته و حال و آینده عزیزم..
حضرت رسول صلوات الله علیه و آله می‌فرمایند:
اِتَّقُوا دَعوَةَ المَظلومِ فَإنَّها تَصعَدُ إلَى السَّماءِ كأنَّها شَرارَةٌ.

«نهج الفصاحة؛ حدیث ۴۷»