آنکه تاج سر من، خاکِ کفِ پایش بود!

اگر آن طائر قدسی ز درم باز آید

****

عمر بگذشته به پیرانه سرم باز آید

دارم امید بر این، اشکِ چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم باز آید

آنکه تاج سر من، خاک کف پایش بود

از خدا می‌طلبم تا به سرم باز آید

خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز

شخصم ار باز نیاید خبرم باز آید

گر نثار قدم یار گرامی نکنم

گوهر جان به چه کار دگرم باز آید

کوس نودولتی از بام سعادت بزنم 

گر ببینم که مه نوسفرم باز آید

مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح

ور نه گر بشنود آه سحرم باز آید

آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ

همتی تا به سلامت ز درم باز آید