تذکرات اخلاقی و عرفانی آیت الله میرجهانی

اینجانب برای تذکر به برادران دینی خود و کسانی که می خواهند مؤمن باشند و طالب تزکیه نفسند، به حکم "فَذَکِّر إن نَفَعَتِ الذِّکری" تذکر می‌دهم. امید است آنانی که حقیقتا از خدا می‌ترسند، متذکر شوند و برای آراسته شدن به حلیه تذکر و تزکیه تارک این صفات و اعمال گردند:

1 _ ترک کفر نمایند.

۲ – شریک برای خدا قرار ندهند در عبادت.

۳ – فاسق و عاصی خدا نباشند.

۴ – تابع خواهش دل خود نباشند.

۵ – برای ریا و نمایش کار خیر نکنند.

۶ – متکبر نباشند.

۷ – کینه یکدیگر را نداشته باشند.

۸ – معجب به نفس خود نباشند.

۹ – حسود نباشند.
۱۰ – خلق را به سبب مصیبتی که برایشان وارد شده، سرزنش نکنند.

۱۱ – با خلق خدا دشمنی نکنند مگر برای خدا.
۱۲ – در کاری که حد ایشان نیست، وارد نشوند و بی باکی نکنند.

۱۳ – گمان بد به خدا نبرند.
۱۴ – از فال بد زدن اجتناب کنند که دلیل شرعی ندارد.

۱۵ – بخیل نباشند.

۱۶ – تنگی به خود ندهند.
۱۷ – در زندگی اسراف نکنند.

۱۸ – مال را در مصرفی که خدا نخواسته مصرف نکنند.
۱۹ – محبت مال حرام را نداشته باشند.

۲۰ – در عبادات کسل نباشند.

۲۱ – بطالت نداشته باشند.
۲۲- بی تامل در کاری وارد نشوند.

۲۳ – ترشروئی نکنند.

۲۴ – دل سنگ نباشند.

۲۵ – بی حیا نباشند.
۲۶ – جزع و فزع نکنند.

۲۷ – کفران نعمت نکنند.

۲۸ – تندخو نباشند.
۲۹ – از بغض و دشمنی به علما و حمله به شرع اجتناب نمایند.

۳۰ – جری بر خدا نباشند.
۳۱ – خود را ایمن از عذاب و سخط خدا ندانند.

۳۲ – از ضرر مالی تاسف نخورند.

۳۳ – در امر دین ضعیف نباشند.
۳۴ – عیاش نباشند.

۳۵ – خفیف (یعنی سبک) نباشند.

۳۶ – معاند نباشند.
۳۷ – در حق مکابره نکنند.

۳۸ – انکار حق نکنند.

۳۹ – تمرد از حق نکنند.
۴۰ – شرور نباشند.

۴۱ – اهل طمع نباشند.

۴۲ – خمود و دل مرده نباشند.
۴۳ – اصرار بر گناه و لو صغیره باشد، نداشته باشند.

۴۴ – غضب بیجا نکنند.

۴۵ – برای غیر دین حمیت نکشند.
۴۶ – مایوس از رحمت خدا نباشند.

۴۷، ۴۸ و۴۹ – از محبت ظلمه و فسقه و کفره و دوستی با ایشان اجتناب کنند.
۵۰ – از بغض اشخاص صالح اجتناب کنند.

۵۱ – از نمامی و خبرچینی اجتناب کنند.

۵۲ – سر مردم را فاش نکنند.
۵۳ – کسی را سخریه نکنند.

۵۴ – زخم زبان به کسی نزنند.

۵۵ – مردم را سبک نکنند.
۵۶ – مردم را حقیر نشمارند.

۵۷، ۵۸ و۵۹ – از لعن و سب و شتم در غیر مواردی که شرع استثناء کرده، اجتناب کنند.
۶۰ – آنچه را که قبیح است، به اسم صریح ذکر نکنید.

۶۱ – طعن در نسب مردم نزنید مگر برای مصلحت شرعیه.
۶۲ – طعن در کلام غیر نزنید مگر برای اظهار حق.

۶۳ – بی جهت با کسی دعوا و نزاع نکنید.

۶۴ – خوض در باطل نکنید.
۶۵ – نفاق زبانی با کسی نکنند.

۶۶ – بین متخصامین به دو زبان سخن نگویند.

۶۷ – شفاعت بدکاران را نکنند.
۶۸ – پشتیبانی و کمک از باطل نکنند.

۶۹ و ۷۰ – امر به منکر و نهی از معروف نکنند.
۷۱ – در سخن گفتن درشتی نکنند.

۷۲ – سؤال و تفحص از عیبهای مردم نکنند.

۷۳ – دعای خیر برای بقای ظالم نکنند.
۷۴ – میل و رکون به ظالم پیدا نکنند.

۷۵ – کمک ظالم نکنند حتی در امور مباحه بلکه در امور مستحبه.
۷۶ – در مساجد متکلم به کلام دنیا نشوند.

۷۷ – اسم شکنی از مردم نکنند و به لقب زشت آنها را نخوانند.
۷۸ – برخبر فاسق پیش از تجسس در راست و دروغ بودن آن ترتیب اثر ندهند.

۷۹ – از قسم خوردن زیاد اجتناب کنند و لو قسم راست باشد.
۸۰ – رد عذر برادر دینی ننمایند، بلکه مطلقا قبول کنند چه عذر او راست باشد یا دروغ.
۸۱ – متشابهات قرآن را تفسیر به رای نکنند برای فتنه جوئی.

۸۲ – قطع کلام غیر ننمایند مگر برای مصلحت شرعیه.
۸۳ – تابع رد کلام متبوع خود ننمایند و مخالفت او نکنند مگر این که کلام متبوع مخالف شرع باشد و متابعت او طاعت مخلوق و معصیت خالق باشد.
۸۴ – درگوشی در مجلسی که ثالثی باشد، سخن نگویند مگر امر به صدقه یا معروفه یا اصلاح بین دو نفر.
۸۵ – با زن جوان نامحرم سخن نگویند مگر برای ضرورت شرعی.

۸۶ – اهل معصیت را به طریق معصیت دلالت نکنند.
۸۷ – فاحشه را شهرت ندهند.

۸۸ – شیوع فواحش و منکرات را در میان مؤمنین و مسلمین دوست نداشته باشند.
۸۹ – مزاح و شوخی که منجر به خصومت و دشمنی و بدی شود یا در شرع ممنوع باشد، نکنند.

۹۰ – حرف بی معنی و بیهوده نگویند.
۹۱ – افساد بین آقا و نوکر یا زن و شوهر نکنند.

۹۲ – کتمان شهادت نکنند.

۹۳ – شهادت دروغ و ناحق ندهند.
۹۴ – نسبت زنا به زنهای عفیفه ندهند.

۹۵ – بدگوئی از مردگان نکنند.

۹۶ – به حکام خوب، بد نگویند.
۹۷ – ترک دعا به مصلحت سلطان نکنند.

۹۸ – کتمان علم نکنند مخصوصا وقتی که بدعتی در دین ظاهر شود.
۹۹ – به خدا و رسول و امام نسبت دروغ ندهند.

۱۰۰ – کلامی نگویند که مفسده آن بزرگ و موجب ضرر بشود.